Kuanzishwa (introductie)

Vandaag is dan de dag zover dat we onze eerste introductie krijgen als echte fysiotherapeuten. Nadat we ontbeten hadden zijn we richting de bushalte gelopen.

Maar ook hier kan het regenen, wat overigens niet erg is met 30 graden. Eenmaal aangekomen bij de bushalte hebben we de dala dala gepakt richting het ziekenhuis voor onze eerste introductie als fysiotherapeut.

In het ziekenhuis werden we door Mohamed voorgesteld aan de fysiotherapeuten in het ziekenhuis. Deze therapeuten zijn erg aardig en geïnteresseerd in waar je vandaan komt en hoe je je naam uitspreekt en willen je graag een woordje Swahili leren en vinden ze het leuk dat je bij hun stage wilt lopen. Als laatst werden we voorgesteld aan de “hoofdfysiotherapeut”. Deze man gaat eigenlijk over de fysiotherapie afdeling en managet verschillende taken waaronder onze stageplekken. Deze man heeft ons een uitgebreide rondleiding gegeven over zijn afdeling wat bestaat uit onderzoeks/behandelkamers en de oefenzaal.

Het is wel duidelijk dat ze hier anders te werk gaan dan in Nederland. Hier in Nederland wordt je uit de wachtkamer gehaald maar hier zal je er niet aan moeten denken, de wachtkamer is namelijk de gang en op die gang zitten 200 mensen te wachten (een foto zal volgen en is terug te vinden onder het kopje ‘foto’s’) totdat ze naar binnen kunnen/mogen. Deze mensen komen aan het begin van de dag, gaan naar een tafeltje en geven hun gegevens op waaronder hun naam, als ze aan de beurt zijn voor therapie dan roept een mevrouw door een microfoon die naam om en dit hoor je over de hele verdieping, je hoort constant deze speaker mensen omroepen dus is het enorm druk op de afdeling.

De drukste dagen zijn op maandag, woensdag en vrijdag, dan komen de meeste mensen. Iedereen kan komen ook al zijn ze niet verzekerd en kunnen contant betalen. Op de fysiotherapie afdeling komen de ‘out-patients’. Dit zijn de patiënten die niet zijn opgenomen in het ziekenhuis en die komen voor therapie en daarna weer naar huis gaan. De oefenzaal waarin deze patiënten kunnen trainen zit eigenlijk altijd vol, dit komt niet door alle mensen die hier braaf hun therapie aan het doen zijn maar omdat ook een deel van de familie meekomt. Dat is hier normaal en die helpen vaak (soms komt er niet eens een fysiotherapeut kijken).

Er zijn ook ‘in-patients’. Dit zijn patiënten die zijn opgenomen en vaak geopereerd zijn, hierbij moet je denken aan gebroken ruggen, benen, armen die zijn rechtgezet. Vaak is dit doordat ze een ongeluk gehad hebben op de motor of als ze gevallen zijn (en dat is vaak iets hoogs zoals een gebouw). Hier ga ik morgen ook kijken.

Ook werken ze hier nog met papieren briefjes, het is enorm chaotisch maar het werkt dus vinden ze het wel best zo. Ze hebben wel een medisch systeem waarmee ze kunnen werken maar ik heb nog niet echt de indruk dat deze vaak gebruikt wordt maar misschien komt dat later.

Ik heb de eerste indrukken in me opgenomen en gaan vervolgens verder met mensen helpen in de oefenzaal. De patiënt die we gaan helpen is van de 8e verdieping gevallen, heeft zijn lage rug gebroken en heeft een dwarslaesie in de lage rug en kan zijn benen niet meer gebruiken of voelen. Er zijn 3 familieleden mee die hem gaan helpen met lopen… Wij dachten al dit wordt interessant en niets is minder waar. De man had voor elk been een orthese om ze gestrekt te houden, deze werden uiteraard omgedaan om te helpen met het lopen en de man werd door de 3 familieleden op zijn benen geholpen (met het nodige duw en trekwerk). Deze man kon niet op zijn benen staan maar “liep” in de loopbrug maar gebruikte volledig zijn armen en niet zijn benen. Hij liep heen en weer (met volledige steun van zijn armen) terwijl telkens één voet op de plek gehouden moest worden, was het de bedoeling dat hij met het andere been een stap ging zetten zetten. Iemand anders die achter de man zat zette telkens weer zijn voeten recht om ervoor te zorgen dat deze niet in elkaar verstrengeld zouden raken. Dit deed de man 1 uur lang en was daarna back-af. Ik had de indruk dat deze man er totaal in geloofde dat hij ooit op een dag zou kunnen lopen zijn ortheses of hulpmiddelen.. Kortom, dit heeft wel indruk gemaakt!

Nadat we deze ervaring hadden kunnen laten bezinken kwamen we gelukkig bij een doorsnee rug patiënt die niet iets gebroken had of iets dergelijks.

We hebben de introductie gehad en zijn naar huis gegaan met de dala dala, hier hebben we de dag nog besproken met de andere studenten.

Morgen gaan we echt van ’s ochtends tot in de middag aan de slag en gaan we naar ‘in-patients’ die op de orthopedische afdeling liggen. Dit schijnt enorm indrukwekkend te zijn.