Siku ya kwanza safari (eerste dag safari)

Vrijdag ochtend 04.30 uur, de wekker gaat. We gaan ons bed uit om te douchen en de laatste spullen in te pakken voor de 2-daagse safari die we gaan maken in het Mikumi national park.

Na het ontbijt, en helemaal gepakt voor vertrek, was het wachten op de safari auto het enige wat we nog konden doen. Echter duurde het wachten iets langer dan daadwerkelijk de bedoeling was. De bedoeling was om 05.50 te vertrekken vanaf het WorkTheWorld house maar dit werd uiteindelijk 07.30, veel te laat dus. De reden hiervoor was dat onze safari auto in de file stond omdat er op de weg naar ons een ongeluk gebeurt was (wat hier eigenlijk heel normaal is). Deze informatie werd aan ons doorgegeven en er zou voor ons alsnog vervoer geregeld worden tot aan een afgesproken punt waar onze safari auto zou staan en het vanaf daar zou overnemen.

Deze local taxi kwam dus om 07.30 en vertrokken we (met 4 personen totaal) richting het afgesproken punt. Deze taxi chauffeur moest alleen even nog wat geld ophalen bij wat mensen in de sloppenwijken en kregen we gelijk even te zien hoe dat eruit zag en dat heeft wel indruk gemaakt. Ook kwam hij er achter dat hij nog even moest tanken dus deed hij dat ook even rustig op zijn gemakkie alsof we tijd over hadden, in Tanzania heeft niemand haast dus deze man ook niet en dat liet hij merken! Maaaaar, als het op rijstijl aankomt dan veranderd de hele situatie ineens, het bellen achter het stuur is hier een gewoonte (de gesprekken zijn vaak kort), ze halen in op plekken waar het niet mag, kan en totaal niet overzichtelijk is wat soms tot best spannende situaties leidt, snijden elkaar vervolgens af omdat er een tegenligger aankomt en doen dit desnoods door diegene naast hun van de weg te drukken.

Nadat we deze spannende ervaring weer overleefd hadden zijn we aangekomen bij het tankstation waar onze safari begeleider (Steven) op ons stond te wachten. Een enorm aardige man en ontzettend enthousiast. Op dit tankstation moesten we nog een paar minuten wachten op onze kok die we mee zouden nemen en voor ons 3 dagen lang zou koken. De kok was aangekomen en we konden vertrekken richting het park.

We waren een ruim uur onderweg als er ineens een agent voor onze auto stapt en gebaard dat we moeten stoppen. Natuurlijk hadden we weer geen paspoort bij ons en zagen we de bui al hangen. Gelukkig wilde de agent alleen maar weten of de koplampen het deden en of de bestuurder een rijbewijs had. Dit was allemaal in orde alleen moest er wel even betaald worden voor deze actie. Nadat we dit allemaal afgerond hadden konden we onze weg vervolgen.

Even later rond na ruim 2 uur rijden kwam er een politieauto ons tegemoet scheuren en gebaarde dat we moesten stoppen (dit was trouwens voor het hele verkeer). Wij vroegen aan Steven wat het was en zei dat de president van Tanzania zou langskomen. We hebben 15/20 minuten gewacht en hoorde sirenes, er kwam een politieauto langs en een paar andere terreinwagens met een bizarre snelheid, dat was de president. Nog geen 15 seconde nadat de president gepasseerd was ging iedereen weer de weg op wat vervolgens tot een enorme chaos leidde. Iedereen leek wel alsof ze maar wat deden en het puur op geluk lieten aankomen. Links inhalen, rechts inhalen je kan het zo gek niet bedenken of het gebeurde.

Om even tot rust te komen en te tanken zijn we bij een tankstation gestopt om wat eten te kopen, te lunchen en te tanken. Daarna weer doorgereden richting het park.

We hadden ongeveer een trip van 6 uur achter de rug en waren eindelijk aangekomen bij het park. We gingen meteen het park in want we hadden al teveel tijd verloren. Eenmaal in het park was het waanzinnig, enorm veel dieren en waanzinnig dichtbij. Meer foto’s en video’s zijn te zien onder het kopje ‘foto’s’ en ‘video’s’ (video's volgen nog). Ook was de zonsondergang waanzinnig en echt Afrikaans met oranje gloed.

We hadden er een lange dag opzitten en ging richting ons verblijf. We hadden ons ingesteld op een grote tent met matrasjes en op de grond slapen, een beetje een kampeer idee.

Het werd even anders toen we de hekken binnenreden van Camp Bastian Mikumi, want daar stond een keurige receptie en werden daarna naar ons ‘huisje’ geleid.

Het huisje was waanzinnig, de bedden waren keurig, er was stroom, goede douche een woonkamer. Voor Afrikaanse begrippen is dit royal en dus niet wat wij verwacht hadden en waarop we ons hadden ingesteld.

Eenmaal ons huisje ingericht en spullen uitgepakt, gingen we door naar het diner. Onze kok (Henry) had voor ons gekookt. Henry was zo enthousiast en wilde in de auto al weten of we vegetarisch of allergisch voor waren. Niemand was vegetarisch of allergisch dus wilde hij weten wat we wilde eten en hoe we het wilde hebben.

Henry kan enorm goed koken, echt waanzinnig! Een heerlijke groentesoep (zijn specialiteit) als voorgerecht met vlees, rijst en meer verse groente als hoofdgerecht. Onder het genot van een Kilimanjaro biertje hebben we heerlijk gegeten.

We hebben nog even met z’n alle nagepraat bij een kampvuurtje. Henry kwam erbij zitten. Hij vertelde over alles wat hij had meegemaakt want hij deed vaker van dit soort tripjes en was vaste kok bij een paar bedrijven. Een van deze verhalen was dat hij voor het WWF heeft gewerkt. Hij was met een team van het WWF naar het Ngorongoro park geweest om neushorens te tellen en te observeren, hij was uiteraard mee als kok. Met een team van 7 man totaal zaten ze in een opgesteld kamp met allerlei apparatuur wanneer ineens het leger voor hun neus stond. Ze moesten meekomen en werden vastgehouden. Hij werd uitgehoord en vertelde dat hij voor het WWF aan het werk was. Ze geloofde hem niet en vroegen het na bij het WWF. Alles werd bevestigd en ze konden weer gaan, ze moesten wel alle gegevens en beelden afstaan, omdat ze geen toestemming hadden om daar dit project te mogen doen en met een drone te vliegen in het park.

Nadat we het verhaal met bewondering hadden aangehoord zijn we naar ons huisje gegaan om te gaan slapen want morgen zouden we de hele dag door het park rijden.